instant glimlach

Op weg naar het werk (met de fiets, weet u wel), rende een pluizige staart over het fietspad en bekeek me vanuit de struiken.

100-Helm

Fietsend, op zaterdagochtend, richting markt.
Kleine S: Mama lemme (=helm) op.
Ik: Ja, mama heeft haar helm op.
Kleine S: Sander ook lemme op.
Ik: Ja, Sander heeft ook een helm op.  Flink, hè!
Kleine S: Papa niet lemme op.  Papa haar op!
(om maar te zeggen dat de man des huizes volgende week een flitsende fietshelm krijgt)

99-Titus

Titus werd geboren op 3 februari en geeft vandaag een feestje!

Welkom, kleine man!

De stempel en de applicatie komen van het geboortekaartje.  De applicatie is aangebracht met textielverf en freezer paper. 

98-Fotohokje

We doen weer mee!  Gekke bekken in de eerste lentezon!

Elke maand leggen we de vooruitgang vast op de digitale plaat. 

Fotokabien is een initiatief van Twee meisjes.  Wil je ook deelnemen of andere deelnemers gaan bewonderen, klik dan even hier. 

Wil je ook deelnemen? 

97-Peuterpraat

Beleefdheid is belangrijk, zo vinden de Wederhelft en ikzelf toch.  Wij proberen ons kind dan ook de basis mee te geven zoals onlangs: 'dank u' zeggen.
Aangezien ik niet zoveel 'parenting'-ervaring heb, vallen wij terug op programma's van op de tv.  Daar wordt regelmatig gewag gemaakt van het principe: 'het goede belonen, het slechte negeren'. 
Situatieschets: gezin in wagen, Wederhelft stuurt (cliché, i know), ikzelf ernaast en kleine S achter mij in zijn superdeluxe autostoel die een kernaanval kan overleven (dat hoop ik toch).
Kleine S: 'Sander wil koekje' (de les alstublieft moet nog komen)
Ikzelf: 'Je krijgt een koekje, maar dan moet je wel dank u zeggen'  Ga je 'dank u' zeggen?
Kleine S knikt, ik geef een koekje (jawel, ook hier: bad parenting, ik zou beter een stuk fruit geven)
... stilte ....
Ik: 'Je moet wel 'dank u' zeggen, hè, schat!  Als je geen 'dank u' zegt, neemt mama het koekje terug.' (ik weet het, zucht, fout nummer zoveel)
... stilte ... koek wordt naar mondje gebracht ... mama herhaalt het verholen dreigement ... en neemt het koekje af
Kleine schreeuwt moord en brand (uiteraard, hebt u al ooit eens eten van mijn kind proberen afnemen? ) en wij wachten tot hij kalmeert vooraleer we de uitleg nog eens helemaal opnieuw doen.  Bij de vraag: ga je dank u zeggen klinkt het nu: 'morgen'.  (keep in mind: het kind is pas 2 geworden)
Ik: 'Dan krijg je pas morgen je koekje' (de reactie kan u al raden).
En zo ging het nog even verder met een hele hoop andere aanlokkelijke items (water, fruit, avondeten, tv, ...) en steeds weer: 'morgen'.

De volgende ochtend kregen we als eerste woorden: 'Dank u'
Koppigheid, is dat ook erfelijk?

97-Stilte

En denken aan de kinderen, ouders, familie, vrienden en collega's van de inzittenden van de bus die gisteravond in Sierre verongelukte. 

96-Restjes stof

Restjes zijn onvermijdelijk.  Er was een tijd dat ik serieus met patchwork bezig was, dus ik weet wel dat je met kleine stukjes ook mooie dingen kan doen.
Helaas heb ik niet de tijd om van mooie patchwork-dinges te doen.  Komt daarbij dat ik in het begin van dit jaar enkele goede voornemens heb bedacht zoals daar zijn: eindelijk eens verjaardagskaartjes sturen naar de mensen die ik graag zie.  En veel hoeft dat niet te zijn, wel?  't is 't gedacht dat telt, niet?
Vandaar: restjes stof, wit papier en een verknipt oud boek (gratis meegekregen op de bib van het werk) en je krijgt een hele collectie kaartjes!

Right, en dan nu nog het adressenbestand bijwerken.

*Oh ja, als u kaartjes wil versturen, dan stuur ik een pakketje van 3 kaartjes naar de 3 eersten die hier een reactie achter laten (het adres mag gewoon in mail naar liesmusch (at) hotmail (dot) com)

95-Lopen is ontspannend, toch?

Ik loop.  Regelmatig zelfs.  Waarom?  Voor mezelf, voor mijn job, om mijn hoofd helder te maken, voor die reep chocola die ik niet kan laten, voor de Wederhelft (zodat hij niet te veel moet vertragen als we er samen op uit trekken), voor dat half uurtje niets anders aan mijn hoofd dan wat de iPod mij voorschotelt.
Ik loop.  Al een hele tijd... dat impliceert dat ik beschik over een groot aantal gadgets zoals de juiste schoenen, de hartslagmeter (die wordt niet gebruikt), het petje, de iPod en de kledij.  U kent dat misschien, die broek en dat t-shirt die al jaren gebruikt worden en die er nog steeds goed uitzien... denkt u toch.
Ik loop... en vind het dus niet leuk om midden op straat tegen gehouden te worden door een dame die me vertelt dat de achterkant van die trouwe loopbroek toch wel heel doorschijnend is en daarmee mijn helder hoofd vertroebelt.  Ze zei dat ze praktisch mijn blote poep zag, als ik liep.
Ik loop, dus... maar eerst ga ik op zoek naar een nieuwe lievelingsbroek.  Excuseer!

94-Wat we leerden, deze week...

is...
dat tweejarigen extreem actief zijn;
dat ouders van tweejarigen het moeten stellen met een beperkt rantsoen slaap;
zeker als de bewuste tweejarigen spelen met het werkgereedschap van de ouders;
zoals lasermeters;
en dan daarmee in hun ogen schijnen;
plots verstijven als mama en papa dan ineens als gek beginnen roepen;
die lasers extreem gevaarlijk zijn voor (kinder)oogjes;
oogartsen en oogverpleegkundigen het 'tststs'/hoofdschuddend geluid/gebaar doen bij melding van het probleem;
dat de oogarts gelukkig geen afwijkingen heeft gevonden;
je dan beseft dat je er weer goed vanaf bent gekomen;
'bad parenting' onvermijdelijk is,
maar we vanaf nu onze werkkoffer toch maar opbergen in de garage, de auto of andere plaatsen die als kindervrij worden beschouwd;
U als lezer kan profiteren van mijn stommiteiten en dus al op voorhand alle mogelijks gevaarlijk spul achter slot en grendel bewaren zodat u niet de hele nacht ziek van ongerustheid moet doorbrengen en elke website met zin en onzin over lasers naspeurt op de schadelijke gevolgen van in-het-oog-schijnen...